Warto postawić kilka tez, na które należy odpowiedzieć, aby rzetelnie wyjaśnić wszelkie nieścisłości. Oto one: 1). Fluor to sztuczna substancja, dlatego lepiej go unikać - nie jest to prawdą. Należy wiedzieć, że fluor występuje naturalnie w przyrodzie - w wodzie, glebie, powietrzu. Trafia z nich do roślin, choćby liści herbaty, z których przygotowujemy potem napar. Jego źródłem jest też wiele pokarmów - ryby, żółty ser, produkty zbożowe, warzywa strączkowe, marchew, sałata, banan, pomidor, jabłko. Związki fluoru (naturalnego pochodzenia) są też dodawane do wody z kranu - w naszym kraju jest ona fluoryzowana od kilkudziesięciu lat. Co więcej, my sami jesteśmy w części z niego zbudowani - zawartość pierwiastka w naszym organizmie wynosi około 3 mg/kg masy ciała. Dzienne zapotrzebowanie na ten mikroelement wynosi: u kobiet - 3 mg na dobę, mężczyzn - 4 mg na dobę, dzieci - 0,05 mg na kg masy ciała na dzień. 2). Pasta nie musi zawierać fluoru, aby dobrze chroniła przed próchnicą - jest to nieprawda. Należy wiedzieć, że fluor jest najskuteczniejszym pierwiastkiem przeciwpróchniczym o naukowo udowodnionym działaniu. Umożliwia tworzenie się tzw. fluoroapatytu, związku który naturalnie wbudowuje się w strukturę tkanek twardych zęba, wzmacniając je i redukując tworzenie się płytki nazębnej. Dlatego (podobnie jak jod do soli, żelazo do płatków kukurydzianych a witaminę D do mleka) fluor dodaje się do pasty w celu poprawy wytrzymałości i zdrowia zębów. Pierwiastek może występować pod postacią różnych związków: fluorku sodu, monofluorofosforanu sodu, aminofluorku lub fluorku cynawego. Na opakowaniu pasty zawsze jest podana jego ilość (a dokładnie liczba cząsteczek przypadająca na milion innych cząsteczek, w skrócie ppm). Pasta dla osób dorosłych powinna zawierać go 1450 pm, dla dzieci poniżej 6-stego roku życia - 1000 pm. Jeśli mimo to nie chcemy używać pasty z fluorem, poszukajmy takiej, która zawiera inne składniki wzmacniające szkliwo - hydroksyapatyt (w pastach eko, vege), ksylitol, cytrynian cynku, wyciągi ziołowe. Pamiętajmy jednak, że działają one słabiej niż fluor i w perspektywie czasu mogą okazać się niewystarczające. 3). Jest toksyczny dla organizmu - nie, ale pod warunkiem, że nie stosuje się go w nadmiarze. Jeśli - na przykład dziecko myje zęby pastą przeznaczoną do higieny dla dorosłych - może skutkować między innymi fluorozą czyli chorobą objawiającą się kremowobiałymi plamkami na powierzchni zębów i kruchością szkliwa. Przewlekły nadmiar fluoru może też narażać na usztywnienie ruchomości stawów, problemy z nerkami, układem nerwowym i mięśniowym. Aby przedawkować fluor i nabawić się na przykład kłopotów żołądkowych, osoba dorosła musiałaby jednak zjeść ponad połowę tubki pasty. Groźna dla zdrowia i życia dawka fluoru to 5-10 g na kilogram masy ciała. Dla porównania - 100-gramowa tubka pasty to 15 mg. 4). Fluor odkłada się w gruczole szyszynki i doprowadza do jej zwapnienia - eksperci wyjaśniają: takie stwierdzenie to uproszczenie przekłamujące wpływ fluoru na ten gruczoł. Jak pokazują badania, proces zwapnień w szyszynce nie jest oczywisty - może on być efektem działania wielu czynników takich, jak naturalne procesy fizjologiczne, zmiany ciśnienia w tkankach mózgu, choroby naczyniowe, ekspozycje na słońce. Ciężko więc jednoznacznie obwiniać o to fluor. Dodatkowa uwaga - należy wiedzieć, że fluor zawarty w paście do zębów trafia przede wszystkim do szkliwa zębów i śluzówek w jamie ustnej (chyba, że połykamy pastę).